اشعار

نـام احـد کـه نـام خـداونـد سـرمـد است           میمی بر آن اضافه شده، اسم احمد است

آدم کـه گشت توبـه او نـزد حـق قـبـول           از فیـض«یا حمـیـدُ بحق محمـد» است

چـشم تو را اگر چه خـمار آفریده‌اند            آمیـزه ای ز شور و شـرار آفریده‌اند

از سرخی لبـان تو ای خـون آتـشین            نـار آفــریــده‌انـد انــار آفــریــده‌انــد

بر سر كـوى تـو هــر كـه راه نـدارد            واى بـه حـالـش كـه داد خـواه نـدارد

نام تو نـازم كـه در صحـیــفـۀ هستى            فـاصلـه جـــز(میـــم)؛ بــا الـه نـدارد

خورشید عشق را، ره شام و زوال نیست            بر هر دلی که تافت، در آن دل ضلال نیست

در آســمـان دلـبــری و آسـتـان عـشـق            نـور جـمـال دلـبـر ما را مـثـال نیـست

فرزند خـاک را تو سـرافـراز کـرده ای           بــالاتــر از مـلائـکـه پــرواز کـرده ای

پـاشیـده ای به پنجـره ها نـور عـشـق را           از آسـمـان دری به زمین بـاز کرده ای

نازل چو کـلام خـالـق سـرمد شد            تـسـلـیـم رسـول اسعـد امـجـد شد

تا میـم محـمـد به احـد شد ملحـق            تـرکـیـب محـمـد و احد احمد شد

از حمد توست در فلک، اسماءِ احمدی           ای نـقــطـۀ تــلاقــیِ دلـهــای ایــزدی!

حبل المتـینی و همۀ دست ها به توست۱          تا دستِ رد بـه تـفـرقـۀ دستـه هـا زدی

گـلدسته های عـرش به نام محمد است            تـنـهـا خـدایِ عـرش، امام محمد است

آنـقـدر دلـربـاست که بـال فـرشـتـه ها            هـمـواره صیـد دائـم دام مـحـمـد است

وحی آمده اثـبـات کند سـروری ات را            هر آیـه بـبـوسـد لبِ پـیغـمبری ات را

هرکس که تو را دید به لبخند تو دل داد            اعـجـاز لـقب داده خـدا دلـبـری ات را

تو در تمامی امکان، چو جان درون تنی           نـکـوتـری ز کـلام و فـراتـر از سـخـنی

اگـر تـمــام نـکـویـان شــونــد پــروانــه           تـو در تـجـمّـع آنـان، چــراغ انـجـمـنـی

بـر بـاد داده عـاشـقـی خــاكـسـتـرم را            وقـتـی تو را دیـدم زدم قـیـدِ ســرم را

ایـل و تـبـارم عـاشـق ایــل و تـبـارت            نــذرِ تو كـردم والـدیـن و هـمـسرم را

ای روشـنـی تبار تو و نـور، تیـره ات          ای آسـمــانیان زمیــن هــم عشیـره ات

ای لحظه لحظه زندگی ات آیه آیه صبح        آئینه دار سوره ی شمس است سیره ات

دارد غزل به عـشـق تو آغــاز می شود           مـثـل گـلـی که با نـفـستت بــاز می شود

می بـارد آسـمـان غــزل پـوش بیت هـام           هر مصرعی مسـافـر یک راز می شود

درکوه انعــکاس خودت را شنـیده ای           تا دشت ها هــوای دلت را دویده ای

در آن شب سیاه نگـفــتی که از کـدام           وادی سبد سبد گــلِ مهتاب چیده ای؟